niebezznaczenia

dzisiaj

to jestem niewsypana

jest szaro pochmurnie wszystko jest tak dobrze

tylko mnie wstrząsa dresz złośliwości

bo ja tak zawsze

jak mniej, niż osiem godzin.

róża wycina się ostrą czerwieni na tle szarości bieli

gdy nie możesz

nie potrafisz mnie zrozumieć

zrozumieć że On

przecież potrzebuje każdego

że mówi do nas

i dlatego jest podział, by każdy mógł wnieść coś ważnego.

a przecież trzy to Ich liczba.

a on pamięta o mnie, troszczy się. milczącą obecnością pozwala mi zasypiać bezpiecznie w swoich ramionach. chwyta mnie za rękę, czasem trochę mocniej, woła 'idź!', popycha mnie, a ja znajduję ludzi, może to własnie oni czekają na mnie. znów potrafię się śmiać, cieszyć, znów mam w sobie spokój, choć wiem, że to wszystko już zupełnie inaczej.

gdy wszystko tak po prostu, powolutku, układa się. nie ma pośpiechu. rany goją się w swoim tempie.  najważniejsze spełnia się, a jednak.

przedziwne i nieodgadnione.

gdy słyszę słowa, które podnoszą mnie ponad wszystko

by zaraz brutalnie kłócić się o sens, wyjaśniać opornie, że to, w co wierzę, naprawdę istnieje

co więcej

żyję w teraz

słowa już nic nie znaczą

przecież tylko kocham.

codziennie jeszcze raz.