nauczka

od samego rana przemierzam rzesze obrazów twarzy nazwisk wspomnień

jeden jedyny barok europejskiej kultury

zakochuję się coraz bardziej.

kto w naszych czasach pozwoliłby sobie na życie z malarstwa...?

opinie całego otoczenia i moje wewnętrzne osobiste przekonania stawiają mnie gdzieś pomiędzy osobnymi sobie hermetycznymi światami ze nieokreśloną, aczkolwiek najwyraźniej wyraźną granicą. w grę nie wchodzi żadne "mieć", waham się pomiędzy "być" a "być".

świat trochę bardziej niż zwykle obdziera mnie ze złudzeń, które z największym uporem staram się w sobie pielęgnować.

to w co wierzę przecież nigdy nie było złudzeniem.

zmęczenie podkrada mi trzeźwość myśli. oscyluję wokół marzeń. a może tylko celi. wytyczam sobie kroki. każdego dnia staram się pamiętać, o co mi właściwie chodzi, żeby nie zasypiać ze smutkiem.

smutek już trochę myli mi się ze zmęczeniem.

tak naprawdę to zupełnie nie wiem o co w tym świecie chodzi.

wiem tylko na czym mi zależy.

to tak jakby rzeczywistość miała swoje prawa,

a ja swoją rzeczywistość.