a na ziemi pokój

Niesamowite. Dziś piorunem kulistym przeszyła mnie myśl, żeby zacząć znów zostawiać słowa po kątach i oto znalazło się natychmiast potwierdzenie pod postem niżej, dziękuję!

Żyć jest tak bardzo, najbardziej na świecie. Trzy wykrzykniki uśmiech. Mam takie cuda dookoła, takie cuda w sobie i na zewnątrz, że śmieję się ludziom w twarz. Śmieję się do luster, śmieję się do ludzi, którzy absurdalnie nieobcy, na wyciągnięcie ręki.

Mam w sobie niecierpliwość, która każe mi budzić się gwałtownie i biec. Do początku dnia, do jego kulminacji i końca. Każdy poranek pędzi ku nocy a każda noc nie może się doczekać świtu. Byle nie ustawać, byle się nie oglądać i w każdej chwili być gotowym na nowy początek.

I mam w sobie jeszcze pewność, natarczywą i wręcz odczuwalną, że będzie lepiej, coraz bardziej do góry, coraz dalej. Że świat, tak właśnie, świat, spadając w dół, jednocześnie pnie się do góry. Absurdalia.

W złotej kuli mieści się cały mój świat.

Maluję dźwięki błękitem szkarłatnym. Rosnę i maleję w sobie i poza sobą.

Corazbardziej.

Już wiem, co znaczyło to niepoprawne 'odpoczynkiem jest zmiana zajęcia'.

I o co chodziło z tym, że 'Boga należy bronić w sobie a nie na zewnątrz'.

Wyplatam światłem nową rzeczywistość. To wszystko tutaj, nieważne, nieważne, nieważne.

Nareszcie rodzę się razem z Bogiem z Betlejemu.

Moje ciało ucieka. Moja dusza woła.

Wszystko zaczyna się na nowo.

Wszystko na nowo trwa.

Każda sekunda budzi się i umiera tylko po to, by stanowić niepowtarzalność.

Oddycham.

Jestem.