o zwykłym szaleństwie.

powietrze naelektryzowane burzą

drżące

niespokojne

grzmiąca kojąca szarość.

widzę dwoje szaleńców

jak płyną z chodnikiem, z deszczem, podnoszą ręce do góry

są boso

skaczą po kałużach

jakoś tak

absurdalnie niemożliwie szczęśliwi

mają wypłukane twarze i włosy jakby spod rynny

wszystko płynie

oni tańczą

walca na raz dwa

raz

raz dwa

raztrzydwarazdwatrzyraz

w wodzie po kostki, na asfalcie tu obok rzędy

samo samo

chodów

oni nie sami, nie same

absurdalnie niemożliwe szczęśliwe

jednostki

Błyskawice przecinają niebo. Jedna huknęła w las, odezwały się alarmy. Ludzie stoją w oknach i patrzą. Biegną z parasolami.

Szaleńcy tańczą w deszczu.

Patrzę bliżej. To ja, to Ty. Tańczymy w deszczu, przecież nikt i nic nie jest już potrzebne. Jest poniedziałek, prawie jak pierwszy dzień wakacji, oni mkną z pracy do pracy od do.

My stoimy w deszczu, tak smakuje szczęście.

Dwie krople zaplątały się w Twoje rzęsy.

Błyskawica przeszyła stopy.

Jak pięknym filmem byłoby nasze życie.