z dnia

jeszcze raz patrzę tam gdzie nie wolno z własnego nawet polecenia

Z każdym słowem coraz dalej.

Życie to iść.

Kierowca autobusu pyta mnie o męża.

Chciałabym mieć siwe włosy.

Ponoć z zewnątrz jestem smutna.

Ale mnie się już nigdzie nie śpieszy. Przecież wystarczy się obudzić. To życie wpada pod nogi. 

Mam szesnaście lat.

I w końcu się na to zgadzam.

Chcę 

   odnaleźć 

     poznać 

       i doświadczyć.

Ale mnie się już nigdzie nie śpieszy. Przecież wystarczy się obudzić.