ot.

przed snem tuż pod powiekami

zobaczyłam wszystkie łóżka, które kiedykolwiek w życiu na jakikolwiek czas były na moją wyłączność lub pół, ćwierć.

wszystkie podłogi, materace, karimaty, prycze, ziemie.

zaskoczyłam się

zupełnie niedorzecznie

że pamiętam doskonale

czy było od okna czy w środku, przy której ścianie, którą stronę wskazywały moje stopy

ludzi, którzy byli obok też, ale to chyba rzecz naturalna

bardziej niż rozmowy i twarze

pamiętam te dziwne posłania

najróżniejsze

w najróżniejszych miejscach

w środku lasu

w kamienicy na Krakowskim

u zakonnic w Warszawie

w pielgrzymich domach

u zielonych w kościele

w cudzym polu

przed domem sołtysa

w namiocie nieznajomego

w szkole w każdym chyba mieście

w przedszkolu w Wilnie

w hotelu w Szczecinie

(i w tym sprzed dwóch tygodni)

w szpitalach

w kamienicy na Rybnej

w kamienicy w Krakowie

w podróży

w remoncie

na strychu za miastem

pod kominkiem z trzaskającym ogniem

na drewnianym rusztowaniu

w olbrzymim domu z bernardynami

w stodole, gdzie myszy biegały po sianie

jakiekolwiek miejsce wyrasta mi z głowy

zaraz za nim kiełkuje mój tamtejszy sen

choć nie wiem zupełnie, skąd przyszły do mnie wszystkie

nabieram niejasnego przekonania na temat ważności snu

a dziś uciekłam do lasu

i tam zrozumiałam

że życie jest czekaniem

a ja kocham czekać