biel.

uchylam okno.

przytulam się do szyby.

wdycham zapach śniegu

jakby był najbliższym mężczyzną, pierwszym i ostatnim, co rozpoznaje się zwykle przecież w tym właśnie ułamku sekundy

będę za nim tęsknić.

będę tęsknić za tą znienawidzoną bielą, która za każdym razem rzuca mnie na kolana z zachwytu.

za każdym razem nowa.

za każdym razem czysta.

nietknięta niczym, co ludzkie

nieskończenie mniej doskonała od swojego Stwórcy

będę tęsknić za zatrzymaniem przed samymi schodami, żeby tylko spojrzeć w stronę lasu

i jeszcze raz

i następny

bo to tak absolutnie niemożliwe, żeby przeżyć tyle piękna

będę tęsknić za śniegiem, tak jak tęsknię za dzisiaj

za obecnością.

tym i tylko właśnie tym uśmiechem

tym i żadnym innym spojrzeniem

tym i jedynym oczekiwanym słowem

za całymi latami świetlnymi nas wzdłuż i wszerz

gdy rośniemy ciągle tacy sami.