Kawałkiem wymiętego mięsa.

Ogarnia mnie jakiś labirynt, ni to słów, ludzi, obrazów, burzy mi się to wszystko, drabina do nieba, burzy mi się, stawia od nowa, jakby coś, jakby właśnie cokolwiek, jakby stało się coś nieogarniętego, wyrasta ze mnie drzewo!

Jest drzewo jest liść.

jak jesienią się

się

opada jak liść się liść

zmieniają kolory a mnie w środku jakby ubyło, jakby nagle trzask, balonik pękł, rodzi się nowy człowiek

ale długo

długo

ten poród za długo już trwa już się męczę się męczy ja męczę we własnym sosie oczekiwania.

oczekiwań.

odszczekiwań.

udawania,że się jest całkiem naturalnie, gdy się tylko udaje, że się potrafi zakryć to przerażające

puste miejsce w środku.

pustostan, który każe odkryć, że tak naprawdę

nie wiem

nie mam pojęcia

nic a nic

kim jestem

kim będę

kim chcę być

i co jest (do cholery) najważniejsze.

Przypatruję się temu łagodnie. Może tylko piję więcej kawy. Więcej kawy, już bez mleka, bardzo, bardzo słodkiej. Może tylko palę trochę więcej, czasem z innych powodów. Może trochę mniej rozumiem, ale to naturalne.

A jak tylko narodzę się na nowo. Udam, że wahanie wcale nie istniało. Że pępowina, to tak naprawdę niepotrzebny kawałek organizmu. I że pierwszy krzyk nie ma żadnego związku z bólem.