dzień dobry.

ludzie kopiują
coby się
przypodobać
pociąć wyrazy na słowa bez wyrazów pobawić się w kogoś innego

pomiędzy herbatą a siódmą rano, zanim jeszcze skarpetki na nogi czy coś w jakichś dźwiękach, które są pochłaniające może aż zanadto z jakimiś myślami, które oderwane, jakby nagle po długim śnie zaczęło się życie, wstaję, idę, patrzę na wschód słońca, uczę się porządkować i czekać, tak bardzo się boję, że nie zdążę, że nie zdążę na ostatni pociąg do śmierci, te dźwięki można by pokroić i w pudełeczka, takie od zapałek, i nie chodzi o to, że jak kroisz cebulę z zapałką w zębach to ona ma być zapalona, nie, nie, zawsze myślisz trochę bardziej w tę drugą stronę, tam gdzie wszystko dzieje się właśnie teraz, teraz i tu.

patrzę też trochę przed siebie
francuski
przebija się odmianami nieregularnymi czasowników w passe compose. jakimś cudem człowiek uczy się ciągle od początku.
czasem nie potrafię zrozumieć.

a oni wszyscy gdzieś daleko stąd gdzieś we własnych sprawach, zamykam oczy i są ze mną, są tak blisko, tu w środku, ja też jestem, modlę się, ubieram w glany i idę drżeć z niepokoju

o następny dzień
dobry.