Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracają i lubią placki z rodzynkami.

Palec.
Ach, mój własny palec.
Własny, osobisty.
Tak wiele zależy od palca.
Boli mnie ten palec.
Rozcięty. Czerwonym nożykiem. Na czerwono również.
Bo co robią dzieci na reklamie.
Strugają patyczki.
Wylewają tusz na ławki.
Cieszą się głupio na widok kreseczki namalowanej samodzielnie.
I rozcinają sobie palce.

Pojawią się tu zapewne teksty własne rozwinięte, im więcej się pisze, tak! Tym więcej się pisze! Szczera prawda.
Choć ktoś już (hym, Makabro?) zarzucił mi głupotę, że w ten sposób każdy może sobie zabrać co moje, wykorzystać, podeptać. Przecież wiem, że nie.

Cieszy mnnie strasznie większa obecność wszelka tutaj. Że czasem ktoś szepnie coś miłego. Że czyta, że podoba. To bardzo ważne dla mnie. Choć dlaczego. Ludzie ważni tak absurdalnie. Łatwopalnie. Wewnątrz i ze środka.

Szkoła poniekąd.
Myśli poniekąd.
Wszystko poniekąd.

Gdy układa się droga pod nogi, trudno pisać dobrze, ostro, wyraziście.
Ale wyswobodzić myśli.
Pozamykać w słoikach.
Zakonserwować.
Poczekać.
Aż dojrzeją.
Ot, czas taki właśnie.

Zabawy emocjami. Mamy scenariusz. Mamy scenariusz!
I co dalej? Słowo po słowie. Strona po stronie. Scena po scenie.
Wnikamy.
Malujemy.
Co jest nie tak?
Czekamy.

Trzeba mi magii. Odrealnienia. Zaczarowania.
Czekamy nieustannie.

"Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracają i lubią placki z rodzynkami." Oz 3, 1

Dziękuję jak nigdy.
:)